Lembrança

    Miña Santiña,
    miña Santasa,
    miña cariña
    de calabasa:
    hei de emprestarvos
    os meus pendentes,
    hei de emprestarvos
    o meu collar;
    hei de emprestarcho,
    cara bonita,
    si me deprendes
    a puntear.

    - Costureiriña
    comprimenteira,
    sacha no campo,
    malla na eira,
    lava no río,
    vai apañar
    toxiños secos
    antre o pinar.
    Así a meniña
    traballadora
    os punteados
    deprende hora.

    - Miña Santiña,
    mal me quixere
    quen me aconsella
    que tal fixere.
    Mans de señora,
    mans fidalgueiras
    teñen todiñas
    as costureiras;
    boca de reina,
    corpo de dama,
    cómprelle a seda,
    foxen da lama.

    - ;Ai, rapaciña!
    ti telo teo:
    ¡sedas as que dormen
    antre o centeo!
    Fuxir da lama
    quen nacéu nela!
    Dios cho perdone,
    probe Manuela.
    Lama con honra
    non mancha nada,
    nin seda limpa
    honra emporcada.

    - Santa Santasa,
    non sos comprida,
    deeindo cousas
    que fan ferida.
    Faláime sólo
    das muineiras,
    daquelas voltas
    revirandeiras,
    daqueles puntos
    que fan agora
    de afora adentro,
    de adentro afora.

    - Costureiriña
    do carballal,
    colle unha agulla,
    colle un dedal;
    cose os buratos
    dese teu cós,
    que andar rachada
    non manda Dios.
    Cose, meniña,
    tantos furados
    i hora non penses
    nos punteados.

    - Miña Santasa,
    miña Santiña,
    nin teño agulla,
    nin teño liña,
    nin dedal teño,
    que aló na feira
    roubóumo un majo
    da faltriqueira,
    decindo: As perdas
    dos descoidados
    fan o lotiño
    dos apañados.

    - ¡Costureiriña
    que a majos trata!
    Alma de cobre,
    collar de prata.
    Mocidá rindo,
    vellez chorando...
    Anda, meniña,
    coida do gando.
    Coida das herbas
    do teu herbal:
    terás agulla,
    terás dedal.

    - Deixade as herbas,
    que o que eu quería
    era ir cal todas
    á romeria.
    ¡I alí con aire
    dar cada volta!
    Os ollos baixos,
    a perna solta.

    Pes lixeiriños,
    corpo direito.
    ¡Pero, Santiña...,
    non lle dou xeito! 
    Non vos metades
    pedricadora ; 
    bailadoriña
    facéme agora.
    Vós dende arriba
    andá correndo;
    facede os puntos,
    i eu adeprendo.
    Andá, que peno
    polos penares...
    Mirái que o pido
    chorando a mares.

    - ¡Ai da meniña!
    ¡Ai da que chora,
    ai, porque quere
    ser bailadora!
    Que cando durma
    no camposanto,
    os enemigos
    faránlle espanto,
    bailando enriba,
    das herbas mudas,
    ó son da negra
    gaita de Xudas.
    I aquel corpiño
    que noutros días
    tanto truara
    nas romerías,
    ó son dos ventos
    máis desatados
    rolará logo
    cos condenados.
    Costureiriña,
    n'hei de ser, n'hei,
    quen che deprenda
    tan mala lei.

    - ¡Ai, qué Santasa!
    ¡Ai, qué Santona!
    Ollos de meiga,
    cara de mona,
    pór n'hei de porche
    os meus pendentes,
    pór n'hei de pórche
    o meu collar,
    xa que non queres,
    xa que non sabes
    adeprenderme
    a puntear.

Rosalia de Castro, Cantares Gallegos